اهمیت نقش امام حسین(ع)

در اعتقاد شیعه اصل امامت، تداوم نبوت و رسالت است . طبق تجربه تاریخ، دینی که توسط یک پیامبر ترویج می شود، پس از او در معرض تحریف و اضمحلال است. بنا بر این، حفظ و تحکیم، توسعه و گسترش و تفسیر و تبیین دین، به یک نهاد متکی به وحی نیازمند است و این نهاد همان اصل امامت است. نتیجه این سخن این است که اصل امامت اگرچه در هیات و ظاهر دوازده امام متجلی می شود یک پروسه است و یک هدف را دنبال می کند و برنامه های امامان مکمل یکدیگر و در حقیقت یک برنامه است. هر امامی به اقتضای شرایط زمانی و مکانی مامور به اجرای نقش خاصی بوده است. در حدیثی آمده است که خداوند متعال از بهشت لوحی برای حضرت فاطمه زهرا(س) فرستاد که اسامی ائمه و وظایف و ماموربت های آن ها در آن نوشته شده بود. دقت در محتوای این حدیث ما را به این اصل راهنمایی می کند که برنامه امامت برنامه واحدی است و هر امامی ادامه دهنده راه امام پیش از خود بوده و مقدمات و زمینه های فعالیت امام پس از خود را آماده می کرده است. در ست است که یکی صلح می کند و یکی می جنگد یکی تدریس می کند و یکی در مرکز خلافت ولیعهدی مامون را می پذیرد و ... ولی همه این فعالیت ها در حقیقت یک برنامه است.
آنچه در این میان گفتنی است این است که مهم ترین بخش این برنامه الاهی به عهده امام حسین (ع) نهاده شده بود به همین جهت ملاحظه می کنیم که برنامه قیام اما حسین یک مقدمه و زمینه چینی بسیار طولانی در عمق تاریخ دارد و یک پیگیری مستمر و پیوسته تا نهایت زمان. در روایات می خوانیم که پیش از امام حسین(ع) ائمه پیشین یعنی امام حسن و امام علی (علیهما السلام) فاطمه زهرا (س) و در راس همه رسول خدا(ص) فراوان از کار امام حسین (ع) یاد می کنند، به یادش اشک می ریزند و از دشمنانش اظهار بیزاری می کنند. پیش از رسول خدا (ص) بسیاری از انبیا از قیام امام حسین(ع) یاد می کردند برای شهید این واقعه گریه می کردند و از خدا می خواستند همراه او شهید شوند. پس از قیام عاشورا هیچ امامی نیست که که برای آن حضرت گریه نکرده و در احیای یاد و نام امام حسین (ع) نکوشیده باشد.تا آنجاکه می توان گفت نام امام حسین تنها سوژه گریه در بین امامان شیعه بوده است امام سجاد (ع) که خود در کربلا حضور داشته و در احیای نام و یاد واقعه کربلا نقش اساسی داشته تا پایان عمر به هر بهانه ی از کربلا و امام حسین یاد کرده، سخن گفته و به این بهانه گریه کرده است. در تاریخ آمده است که آن حضرت حتی با دیدن آب و غذا گریه می کرد هر وقت سفره می چیدند و غذا می آوردند گریه می کرد هر وقت آب به دستش می دادند گریه می کرد. امام صادق (ع) به مناسبت های مختلف برای امام حسین مجلس می گرفت. هر شاعری به محضرحضرت می رفت، امام از او می پرسید چیزی در رثای جدم سروده ای یا نه و اگر سروده جدیدی داشت، فوری مجلسی ترتیب می داد حتی گاهی می فرمود پرده ای نصب کنند و زنان خانه بیایند و پشت پرده بنشینند و آنگاه به شاعر می فرمود سروده خویش را بخواند و آنگاه همه گریه می کردند چنانکه که گاهی صدای گریه آنان از کوچه شنیده می شد. همین طور سایر ائمه. حتی از امام زمان (عج) زیارت طولانی ناحیه مقدسه وارد شده که خود فصل مستقلی در این باب است. و حتی در روایات آمده است که یکی از ماموریت های امام زمان پس از ظهور، گرفتن انتقام از قاتلان سید الشهداء است این مقدمه و مؤخره طولانی با حضور این همه شخصیت بزرگ نشانه اهمیت و عظمت این قیام است و نشان می دهد که قیام امام حسین (ع) در روند هدایت بشر یک نقطه عطف با اهمیت است. به عبارت دیگر می توان گفت حرکت امام حسین(ع) موجب تثبیت ثمرات نبوت است طبق روایات خداوند متعال یکصد و بیست و چهار هزار پیامبر مبعوث کرده است دهها کتاب فرستاده در هر دوره ای احکام و قوانین تشریع کرده است و به این وسیله بشریت را درجه به درجه و کلاس به کلاس رشد داده و بالا آورده است تا نسل انسان لیاقت پیدا کرده دین اسلام را به عنوان کامل ترین دین دریافت کند آن گاه که این دین کامل به بشریت عرضه می شود هنوز نیم قرن از وفات پیامبرش نگذشته این دین در خطر قرار می گیرد به طوری که جز با حرکتی مثل حرکت امام حسین(ع) باقی نمی ماند یعنی اگر امام حسین قیام نکند همه زحمات انبیا از اول تا آخر به هدر می رود و به دست فراموشی سپرده می شود. با این توضیح اهمیت نقش امام حسین(ع) در پروسه هدایت بشر مشخص می شود. بنا براین ما ضمن این که به عنوان شیعه اهل بیت وظیفه داریم به همه امامان احترام بگذاریم از همه رهنمودهای اهل بیت پبروی کنیم و تلا ش کنیم حتی خود را تا حد توان به خلق و خوی امامان بیاراییم نسبت به حفظ و حراست از ثمرات قیام امام حسین(ع) وظیفه ویژه داریم حد اقل کاری که برای حفظ این قیام مبارک می توان انجام داد این است که با رفتارهای ناشایست چهره نورانی این حرکت الاهی را مخدوش نکنیم متوجه باشیم دنیای امروز بعضی از رفتارهای ما را درک نمی کند. ممکن است بعضی از رفتارها به هدف ما که معرفی حقانیت امام حسین است لطمه وارد کند. ما باید وظیفه شناس باشیم در هر شرایطی باید ببینیم چه باید کرد که بهتر و بیشتر به هدف امام حسین(ع) خدمت کنیم ما پیرو امامانی هستیم که شرایط شناس بودند و همانطور که در آغاز گفتم هر کدام طبق شرایط زمان خود فعالیت کردند بنابر این ما هم تلاش کنیم با شناخت درست شرایط زمانی و مکانی خودعمل کنیم فکر نکنیم پیروی از امام حسین به همین ده روز آن هم در قالب مراسم خاص بستگی دارد ما باید علاوه بر این که این ایام را با رفتاری منطقی و قابل فهم همه دنیا بزرگ بداریم باید با درستکاری صداقت امانتداری خوش خلقی و خوشرفتاری و مخصوصا حلال خواری و اجتناب ازکارهای زشت به دین خود خدمت کنیم. به نظر می آید در این صوورت خدا و همه اولیا و انبیا از ما راضی تر خواهن بود.